ADAKAH ANDA SEORANG YANG TERKENAL?
Seorang itu menjadi popular atau terkenal berdasarkan kepada dua keadaan. Yang pertamanya dia dikenali oleh ramai orang bukan sahaja di kawasan dia tinggal malah di seluruh negara maupun seluruh dunia. Contohnya, Muhammad Ali. Beliau adalah peninju terkenal tahun 60han sampai 80han. Semua orang yang hidup di dunia ini tatkala itu tahu siapa dia Muhammad Ali terbang macam kupu2 dan menyengat macam lebah/tebuan/nanin. Tumbukannya boleh didengari diseluruh dunia bila beliau bertinju. (Siapa tak percaya tiupan sangkakala bunyi tumbukan Muhammad Ali ini boleh menjadi bukti yang bunyi boleh didengari seluruh alam). Satu ketika penuntun yang datang tak sempat duduk lawannya dah tumbang. George Foreman lawannya pernah berkata di satu rancangan TV yang tumbukan Muhammad Ali tak sakit. Sebabnya: kerana Foreman terus pengsan bila terkena tumbukan Ali. Sekolah pun berhenti belajar nak tengok Muhammad Ali bertinju di TV, mungkin chegunya nak tengok murid tumpany je.
Tapi sekarang orang muda dah tak kenal beliau. Tak percaya tanyalah budak sekolah rendah kita siapa Muhammad Ali. Mawi mereka kenallah.
Seorang itu juga boleh menjadi pupular jika dia kenal ramai orang. Contoh?. Saya tak dapat fikirkan siapa yang kita boleh jadikan contoh di sini. Mungkin ahli politik yang bila berada dimana-mana macam dia kenal semua orang. Semua orang disalaminya tak kira lelaki atau perempuan malah kanak-kanak dan bayi pun dia akan bersalam tangan. Ini mungkin belum terkenal tapi mahu dikenali. Menurut cerita arwah Tun Ghaffar jenis macamni kerana beliau bila bertemu dengan kita selepas pertemuan kali pertama dengannya akan ingat nama kita atau dimana pernah berjumpa. Beliau terkenal kerana ramai orang yang dikenalinya.
Saya tak kenal ramai orang tapi saya suka tengok orang, terutamanya tenguk perangai atau gelagat mereka. Pernah disatu ketika saya pergi sembahyang di Masjid Negara dan selepas sembahyang saya berhenti di luar kawasan masjid sambil memerhati orang. Dalam beribu orang yang sembahyang itu tak seorang pun saya kenal. MashaAllah. Kerdilnya saya. Mereka pun tak kenal saya. Tapi
kalaulah saya seorang penyanyi macam ayaharham Sudirman sudah tentu ramai yang kenal saya.
Popular macam beliau bermasaalah juga. Pernah bila beliau dianugerahkan juara pada tahun 1976 beliau terpaksa tersengeh kepada semua orang ketika berada di kampus UM tempat beliau belajar. Bukan apa bila dah terkenal tak boleh sombong, nampak macam sombong pun tak boleh. Jadi kenalah sentiasa tersenyum dan menjadi ramah. Ayahyarham memang meramah orangnya tapi di UM penuntutnya semua buat tak kesah. Itu masaalahnya. Mereka semua bolayan. Itulah culture atau peradaban orang kampus tatkala itu (sekarang tak taulah).
Tapi bila beliau berada di luar kampus macam tak cukup tanah jadinya, dikerumuni peminat. Dikampus bukan tak ada peminat tapi mereka hanya buat tak kesah.
Pernah pada tahun 1981 saya bertemu beliau dan K di tempat letak kereta Jaya Supermarket PJ, tak sempat kamu berborak dah kami dikerumuni peminatnya. Anak saya ketika itu panik dan kami terpaksa beredar. Kalau tanya anak saya sekarang dia kata dia tak ingat kerana tatkala itu berumur 1.50 tahun.
Botak Chin juga seorang yang terkenal. Tetapi terkenal bentuk lain. Juga Mona Fendi dan lain-lain.
Mungkin terbaik kita tak menjadi orang yang terkenal atau kita tak berusaha untuk menjadi terkenal. Kerana riskonya banyak.
Lebih baik menjadi rakyat biasa yang hidupnya sederhana. Tapi kalau ada yang nak jadi terkenal taklah salah asalkan tahu baik buruknya dan sentiasa berwaspada.
Menjadi terkenal tak penting tapi bagi anak bangsa kita menjadi manusia yang terbaik-berguna mestilah diberi keutamaan. Populariti akan datang dengan sendirinya, InshaAllah.
HALMS
Tapi sekarang orang muda dah tak kenal beliau. Tak percaya tanyalah budak sekolah rendah kita siapa Muhammad Ali. Mawi mereka kenallah.
Seorang itu juga boleh menjadi pupular jika dia kenal ramai orang. Contoh?. Saya tak dapat fikirkan siapa yang kita boleh jadikan contoh di sini. Mungkin ahli politik yang bila berada dimana-mana macam dia kenal semua orang. Semua orang disalaminya tak kira lelaki atau perempuan malah kanak-kanak dan bayi pun dia akan bersalam tangan. Ini mungkin belum terkenal tapi mahu dikenali. Menurut cerita arwah Tun Ghaffar jenis macamni kerana beliau bila bertemu dengan kita selepas pertemuan kali pertama dengannya akan ingat nama kita atau dimana pernah berjumpa. Beliau terkenal kerana ramai orang yang dikenalinya.
Saya tak kenal ramai orang tapi saya suka tengok orang, terutamanya tenguk perangai atau gelagat mereka. Pernah disatu ketika saya pergi sembahyang di Masjid Negara dan selepas sembahyang saya berhenti di luar kawasan masjid sambil memerhati orang. Dalam beribu orang yang sembahyang itu tak seorang pun saya kenal. MashaAllah. Kerdilnya saya. Mereka pun tak kenal saya. Tapi
kalaulah saya seorang penyanyi macam ayaharham Sudirman sudah tentu ramai yang kenal saya.Popular macam beliau bermasaalah juga. Pernah bila beliau dianugerahkan juara pada tahun 1976 beliau terpaksa tersengeh kepada semua orang ketika berada di kampus UM tempat beliau belajar. Bukan apa bila dah terkenal tak boleh sombong, nampak macam sombong pun tak boleh. Jadi kenalah sentiasa tersenyum dan menjadi ramah. Ayahyarham memang meramah orangnya tapi di UM penuntutnya semua buat tak kesah. Itu masaalahnya. Mereka semua bolayan. Itulah culture atau peradaban orang kampus tatkala itu (sekarang tak taulah).
Tapi bila beliau berada di luar kampus macam tak cukup tanah jadinya, dikerumuni peminat. Dikampus bukan tak ada peminat tapi mereka hanya buat tak kesah.
Pernah pada tahun 1981 saya bertemu beliau dan K di tempat letak kereta Jaya Supermarket PJ, tak sempat kamu berborak dah kami dikerumuni peminatnya. Anak saya ketika itu panik dan kami terpaksa beredar. Kalau tanya anak saya sekarang dia kata dia tak ingat kerana tatkala itu berumur 1.50 tahun.
Botak Chin juga seorang yang terkenal. Tetapi terkenal bentuk lain. Juga Mona Fendi dan lain-lain.
Mungkin terbaik kita tak menjadi orang yang terkenal atau kita tak berusaha untuk menjadi terkenal. Kerana riskonya banyak.
Lebih baik menjadi rakyat biasa yang hidupnya sederhana. Tapi kalau ada yang nak jadi terkenal taklah salah asalkan tahu baik buruknya dan sentiasa berwaspada.
Menjadi terkenal tak penting tapi bagi anak bangsa kita menjadi manusia yang terbaik-berguna mestilah diberi keutamaan. Populariti akan datang dengan sendirinya, InshaAllah.
HALMS
No comments:
Post a Comment